Πάρος (Παρεξηγημένη και αλμυρή…)

Πιστεύω  πως είχα την ίδια γνώμη με τους περισσότερους για το νησί της Πάρου πριν την επισκεφτώ. Πολύ νταβαντούρι, θόρυβος, μεθυσμένοι έφηβοι, clubbing, ψευτοκυριλέ μέρη, ακόμα πιο ψευτοκυριλέ τυπάκια  και άλλα τέτοια.

Παρ’όλα αυτά, και αφού πρώτα χάσαμε το καράβι του Σαββάτου για τη Σέριφο (!), τα δρομολόγια των πλοίων, η συγκυρία και η ύπαρξη χάρτη μας έφεραν στην Πάρο. Οι οιωνοί ήταν οι καλύτεροι, αφού απολαύσαμε ένα κοπάδι δελφινιών να παίζουν με τα απόνερα του πλοίου μεσοπέλαγα.  Φορτωμένοι με όλα τα κατασκηνωτικά

και τα ποδήλατα, πατήσαμε το πόδι μας στο νησί και με συνοπτικές διαδικασίες, αποφασίσαμε να μείνουμε σε δωμάτιο (!) αφού πεισθήκαμε από τον πρώτο άνθρωπο που ρωτήσαμε αν υπάρχει κάποιο βανάκι από τα campings της περιοχής για να μας πάρει τα πράγματα, και μας έκανε την δελεαστική προσφορά των 20 ευρώ το δίκλινο. Σε 30’ είχαμε αφήσει τα πράγματα, είχαμε βάλει τα μπανιερά και τα κράνη μας και ξαμοληθήκαμε στους δρόμους.

Αν δε το έχετε καταλάβει ως τώρα, δε πρόκειται να διαβάσετε κάποια πεζοπορική διαδρομή. Οπότε μη διαβάζετε τζάμπα τα υπόλοιπα!

Η αλήθεια είναι ότι στη διάρκεια του ταξιδιού, είχαμε καταστρώσει το γενικότερο σχέδιο, οπότε δεν πηγαίναμε στα τυφλά. Πρώτος στόχος οι Κολυμπήθρες που είχαμε ακούσει τόσα πολλά για αυτές.

Η αγαπημένη μας παραλία

Από τα πρώτα μέτρα μας κέρδισε το νησί διότι διαθέτει καθαρό κυκλαδίτικο χαρακτήρα. Η πληθώρα των εξοχικών και τουριστικών εγκαταστάσεων χάνεται στην απεραντοσύνη των καλλιεργειών, του πράσινου και των χωραφιών. Οι Κολυμπήθρες όχι κάτι το ιδιαίτερο, περισσότερο σε εντυπωσιάζει το γύρω τοπίο με το έντονο γεωλογικό ανάγλυφο παρά η μικρή παραλία με τις στριμωγμένες ομπρέλες. Συνεχίζουμε προς Μοναστήρι και εξερευνούμε τα τοπικά μονοπάτια για κάτι πιο μοναχικό. Ιδιωτική παραλία, γαλάζια καθαρά νερά και η πρώτη βουτιά. Επόμενη στάση η Νάουσα, απαλλαγμένη ακόμα (μέσα Ιουνίου) από τις ορδές των τουριστών, των καταπιεσμένων εφήβων και των υποτιθέμενων επωνύμων. Καφεδάκι και χάραξη της πορείας. Αποφασίζουμε να ανηφορίσουμε προς τα ορεινά χωριά για λίγη δροσούλα αφού ο ήλιος βαράει αλύπητα ακόμα και με θερμοκρασίες 26-28 βαθμών Κελσίου. 

Κινούμαστε νότια από Νάουσα  προς Μάρπησσα και στη ταμπέλα για Κώστο  - Λεύκες κάνουμε δεξιά. Εδώ θα βρούμε και το μοναδικό ανηφορικό κομμάτι που θα μας φέρει πρώτα στο χωριό Κώστο. Στάση για μια ανάσα, το καφενεδάκι ανοικτό, οπότε καλή ιδέα για μια παραδοσιακή σούμα με ντόπιους μεζέδες (όλα στην τιμή των 2,5 ευρώ) και αφορμή για συζήτηση με τη Χριστίνα για τις υπερτιμημένες ή υποτιμημένες υπηρεσίες στην εστίαση στην Ελλάδα.
 Συνεχίζουμε ακάθεκτοι για τις Λεύκες, ένα χωριό κόσμημα με τα γραφικά του σοκάκια, την τεράστια τρίκλιτη εκκλησία της Αγ. Τριάδος, την υπέροχη θέα στη θάλασσα και τις ακριβές ταβέρνες της (τουλάχιστον εκεί που καθίσαμε βλακωδώς  σαν τους πιο ανυποψίαστους τουρίστες).  Η διάθεση μας δεν επηρεάστηκε καθόλου και ακολούθησε μια απολαυστική νυχτερινή πορεία – κατάβαση στην Παροικιά  από το Μαράθι.

Το άκρως υποτονικό τοπίο που αντικρίσαμε στην Παροικιά δε μπορούσαμε να το πιστέψουμε. 2-3 παρέες στην πλατεία και υπερβολική ησυχία. Ότι πρέπει για να μας οδηγήσει στο δωμάτιο για ανάπαυση και ανάκτηση δυνάμεων.  

Συνολικά 57 χλμ ,σχεδόν 4 ώρες καθαρό ποδήλατο και 500 μέτρα υψομετρικής.

Δεύτερη Ημέρα 

Η δεύτερη μέρα, προέβλεπε τον γύρο του νησιού, οπότε υποχρεωτικά (άλλο που δε θέλαμε) καλό πρωινό στην πλατεία απέναντι από την Εκατονταπυλιανή. Φουλ αντηλιακό, πετάλι και φύγαμε.  Θα κυκλώσουμε από το Νότο το νησί με πρώτη στάση στην Αλυκή αφού πρώτα αφήσαμε τον κεντρικό δρόμο και κινηθήκαμε πιο κοντά στην παραλία (Κάμπος- Βουτάκος) έχοντας πάντα για θέα μας την Αντίπαρο. Μια βουτιά στην Αλυκή, μια τούμπα για μένα στη συνέχεια αφού ήθελα να ποδηλατήσω στην άμμο και συνέχεια προς το νότιο άκρο του νησιού (Γλύφα – Τρυπητή) και νέα στάση για μπάνιο λίγο μετά τον Φαραγκά (σε ερημική παραλία). Ανηφορίτσα περνώντας από το Άσπρο χωριό και νέα στάση (να τσιμπήσουμε και κάτι) στο  γραφικό Δρύο.  Η συνέχεια ελαφρώς ανηφορική για Μάρπησσα, αγνοώντας επιδεικτικά τις πιο γνωστές παραλίες του νησιού (Χρυσή Ακτή, Πούντα, Λογαράς) και στάση για μια μικρή περιήγηση στο χωριό με την χαρακτηριστική πλατεία με τις μουριές (έτσι τις έκοψα)

Αντί να πάρουμε τον κεντρικό για Νάουσα, θέλουμε να επεκτείνουμε λίγο το πρόγραμμα μας και θα περάσουμε από Πρόδρομο – Μάρμαρα και ανάμεσα στους δυο εντυπωσιακούς λόφους της περιοχής (Κέφαλος- Αντικέφαλος). Θα ανακαλύψουμε μερικές ακόμα απομονωμένες – τεράστιες παραλίες (Μώλος – Τσουκάλια) και μια λάθος στροφή κάπου στις Γλυφάδες θα μας φέρει πάλι στο κεντρικό και θα χάσουμε το πέρασμα από τον Αμπελά.

Θα δυσκολευτούμε να αποφασίσουμε τι θα φάμε στην Νάουσα πριν πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής σχεδόν μεσάνυχτα. 

Συνολικά 61 χλμ , 4:35:00 ώρες καθαρό ποδήλατο και 560 μέτρα υψομετρικής.

Τρίτη Ημέρα 

Την τρίτη και τελευταία μέρα έχοντας κάποιες ώρες μέχρι να φύγουμε το μεσημεράκι, αφού γυρίσαμε λίγο καλύτερα την Παροικιά με το ποδήλατο και αφού αποκλείσαμε να πάμε στις Πεταλούδες (μιας και δε ήταν η εποχή τους ) τραβήξαμε για Αγ. Ειρήνη (που υποτίθεται θα ήταν το camping μας).

 Ήταν τελικά πολύ σοφή ιδέα να  μείνουμε σε δωμάτιο. Τα 4,5 km μου φάνηκαν αιώνας. Πόσο μάλιστα που θα έπρεπε να πηγαινοερχόμασταν Παροικιά.  Η παραλία πολύ ωραία με λίγη σκιά και μια μικρή ταβέρνα (η οποία προσπάθησε  να μειώσει  την συνολική εικόνα των εντυπώσεων μας για το νησί, με τις υπερβολικές τις χρεώσεις). Φανταστείτε ότι γκρίνιαζαν κιόλας για την πτώση του τζίρου και την κρίση…

Υπό την επήρεια δυο καραφακίων σούμας επιστροφή στην Παροικιά για μια τελευταία βουτιά για να πάρουμε και τα αναμνηστικά μας από τους  τοπικούς αχινούς της Πάρου.

Συνολικά, ένα πανέμορφο κυκλαδονήσι, με πράσινο, καλλιέργειες, ιδανικό για ποδήλατο την Άνοιξη, νωρίς το καλοκαίρι και το φθινόπωρο, με πολύ όμορφη ενδοχώρα και καταπληκτικά χωριά και τα δυο κέντρα του νησιού φιλικά και φιλόξενα χωρίς οχλαγωγία.

Καλό είναι οι καταστηματάρχες του νησιού να έχουν ένα διαφορετικό τιμοκατάλογο από αυτόν του Αυγούστου, αν πραγματικά θέλουν εσωτερικό Ελληνικό τουρισμό.

Πάρο, σε ευχαριστούμε που μας άφησες να σε γνωρίσουμε…